De natuurlijke weg nodigt ons steeds weer uit. We kiezen op gevoel onze route.

Er zijn géén verplichtingen, geen agenda, geen schema. De telefoon werkt niet !

Ons waarnemingsvermogen en onze intuïtie en worden elke dag weer aangescherpt

en onze denkmachines lopen steeds trager lijkt het wel.

De intimiteit met onszelf, tussen de reisgenoten en met onze omgeving groeit.

Want om te leven hebben we elkaar en de aarde nodig  voelen we,

we kunnen niet zonder.

We ervaren een ultieme verbondenheid met de natuur en daardoor met onszelf.

Deep down voelen we opeens dat wij zelf óók alleen maar natuur zijn.

Zonder één enkel woord is de stille boodschap tóch indringend en duidelijk: 

Het is goed zo en we mogen hier zijn !  

Er is geen afleiding en de ruimte is zó groot, dat het ook wel eens een beetje beangstigend voelt want we zijn het niet gewend. 

Het voelt soms misschien als een stukje buiten onze "comfort-zone" maar dat went.

Als het donker wordt, bakenen ons vuur en de  sterrenhemel de ruimte prachtig af.

Dat hoort er állemaal bij.

Wuostimma heeft als letterlijke betekenis:

de schoonheid van het nieuwe land en dat is te voelen als je in het nieuwe land bént. 

Het is niet of nauwelijks aangeraakt door mensen en daardoor heel authentiek.

Soms zijn er onverwachte ontmoetingen met mensen of dieren die deze gebieden al generaties lang kennen want ze wonen hier.

Het landschap is indrukwekkend ruim en het omsluit ons volledig.

Ik leef, voel en bén... zonder dat daar van alles voor nodig is.

De rust en de ruimte zijn genoeg, méér dan genoeg.